Do kosztów wynagrodzenia mogą być zaliczone tylko wynagrodzenia, które zostały faktycznie wypłacone w danym miesiącu – do 10. dnia następnego miesiąca kalendarzowego.
W związku z powyższym pracodawca X, wypłacił wynagrodzenie swoim pracownikom w następnym miesiącu (do dnia 10.), ale za miesiąc poprzedni. Mianowicie za pracę w styczniu wypłacił pracownikom wynagrodzenie 10. lutego. Co oznacza, iż wartość wypłaconych w lutym wynagrodzeń może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów w styczniu.
Jeżeli jednak termin ustalonego 10. tego zostanie przekroczony, to powyższy pracodawca nie będzie mógł zaliczyć go do kosztów uzyskania ze stycznia. Co oznacza, że jeżeli wypłaciłby wynagrodzenie swoim pracownikom 20 lutego (po terminie!), to wartość wynagrodzeń uwzględni dopiero w marcowych kosztach (a nie styczniowych, jak w ww. przypadku).
W związku z powyższym, pracodawca może zaliczyć składki ZUS do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, jakiego dotyczy wynagrodzenie, ale pod warunkiem, iż dane składki zostaną opłacone.
Jeżeli chodzi o ewidencjonowanie wynagrodzenia brutto + składek ZUS (finansowane przez pracownika) i zaliczkami na podatek, to zapisywane są one w kolumnie 12 „Wynagrodzenie w gotówce i w naturze”.
Podstawą do dokonania powyższego wpisu jest:
lista płac lub inny dowód, na którym pracownik potwierdza własnym podpisem kwoty otrzymanych wynagrodzeń w gotówce i w naturze – w przypadku wypłaty wynagrodzenia w kasie,
inny dowód, np. dowód potwierdzający przekazanie wynagrodzenia na rachunek bankowy pracownika – jeżeli wynagrodzenie nie jest wypłacane w kasie.
Natomiast składki ZUS w części finansowanej przez pracodawcę, w tym składki na FP i FGŚP, wpisuje się do księgi podatkowej w kolumnie 13 „Pozostałe wydatki” na podstawie wyciągu bankowego dokumentującego dokonanie wpłaty do ZUS.